Compensatie Voor Het Sterrenbeeld
Substability C Beroemdheden

Ontdek De Compatibiliteit Door Zodiac Sign

Artikel

10 verbijsterende psychiatrische behandelingen

top-leaderboard-limiet'>

door Dan Greenberg

Niemand heeft ooit beweerd dat een bezoek aan de dokter een prettige manier was om de tijd te doden. Maar als je bang bent om op de bank van een psychiater te duiken of paranoïde bent over het slikken van pillen, onthoud dan: het kan erger. Alsof er nog een gaatje in je schedel wordt geboord.

1. INSULINE COMA-THERAPIE

De trend van comatherapie begon in 1927. De Weense arts Manfred Sakel gaf per ongeluk een van zijn diabetespatiënten een overdosis insuline, waardoor ze in coma raakte. Maar wat een grote medische faux pas had kunnen zijn, veranderde in een triomf. De vrouw, een drugsverslaafde, werd wakker en verklaarde dat haar verlangen naar morfine verdwenen was. Later maakte Sakel (die ons vertrouwen hier echt niet verdient) dezelfde fout meteen anderpatiënt - die ook wakker werd en beweerde genezen te zijn. Het duurde niet lang of Sakel testte de therapie opzettelijk bij andere patiënten en rapporteerde een herstelpercentage van 90 procent, vooral onder schizofrenen. Vreemd genoeg blijven Sakels behandelingssuccessen echter een mysterie.

Vermoedelijk zorgt een grote dosis insuline ervoor dat de bloedsuikerspiegel daalt, waardoor de hersenen van voedsel verhongeren en de patiënt in coma raakt. Maar waarom deze onbewuste toestand psychiatrische patiënten zou helpen, is een raadsel. Hoe dan ook, de populariteit van insulinetherapie vervaagde, vooral omdat het gevaarlijk was. In coma raken is geen sinecure, en tussen de één en twee procent van de behandelde patiënten stierf als gevolg.

2. BEHANDELING

Wellcome-collectie, CC-BY-4.0, Wikimedia Commons

Het oude leven was niet zonder gevaren. Tussen oorlogen, dronken duels en af ​​en toe een aanvaring met een onvoldoende gedomesticeerd varken, is het geen verrassing dat archaïsche schedels vaak grote gaten bevatten. Maar niet alle holes worden met evenveel overgave gemaakt. Door de jaren heen hebben archeologen schedels blootgelegd die gemarkeerd zijn door een zorgvuldig uitgesneden cirkelvormige opening, die tekenen vertoont dat ze zijn gemaakt lang voordat de eigenaar van het hoofd stierf. Deze breuken waren geen toeval; ze waren het resultaat van een van de vroegste vormen van psychiatrische behandeling, trepanatie genaamd. De basistheorie achter deze 'therapie'?? stelt dat waanzin wordt veroorzaakt door demonen die op de loer liggen in de schedel. Als zodanig, door een gat in het hoofd van de patiënt te boren, ontstaat er een deur waardoor de demonen kunnen ontsnappen, en—alstublieft!-uit gaat de gek.

Ondanks de eigenaardigheid van de theorie en het ontbreken van anesthetica in de hoofdklasse, was trepanatie geenszins een beperkt fenomeen. Van het Neolithicum tot het begin van de 20e eeuw, gebruikten culturen over de hele wereld het als een manier om patiënten van hun kwalen te genezen. Artsen hebben de praktijk uiteindelijk uitgefaseerd omdat er minder invasieve procedures werden ontwikkeld. De gemiddelde Joes daarentegen volgden niet allemaal. Trepanatie patroons bestaan ​​nog steeds. Ze hebben zelfs hun eigen organisaties, zoals de International Trepanation Advocacy Group.

3. ROTATIETHERAPIE

Charles Darwins grootvader Erasmus Darwin was een arts, filosoof en wetenschapper, maar hij was niet bijzonder bedreven in een van de drie. Zijn ideeën werden dan ook niet altijd serieus genomen. Dit kan natuurlijk zijn omdat hij ze graag optekende in slechte poëtische verzen (voorbeeld: 'Door onveranderlijke onsterfelijke wetten / indruk gemaakt in de natuur door de grote eerste oorzaak, / Zeg, muze! Hoe verrees uit elementaire strijd / Organische vormen, en ontstoken in het leven'??). Het kan ook zijn dat zijn theorieën een beetje vergezocht waren, zoals zijn behandeling met een draaiende bank. Darwins logica was dat slaap ziekten kon genezen en dat heel snel ronddraaien een geweldige manier was om de slaap op te wekken.

Aanvankelijk schonk niemand veel aandacht aan Darwins idee, maar later paste de Amerikaanse arts Benjamin Rush de behandeling aan voor psychiatrische doeleinden. Hij geloofde dat spinnen de hersencongestie zou verminderen en op zijn beurt geestesziekten zou genezen. Hij was fout. In plaats daarvan eindigde Rush met duizelige patiënten. Tegenwoordig zijn roterende stoelen beperkt tot de studie van duizeligheid en ruimteziekte.

4. HYDROTHERAPIE

in welk jaar kwam de film Gremlins uit?

Internetarchief Boekafbeeldingen, Flickr, Wikimedia Commons

Als het woord 'hydrotherapie'?? roept beelden op van Hollywood-sterren die lui baden in rijke, geurende baden, dan was je waarschijnlijk geen psychiatrische patiënt uit het begin van de 20e eeuw. Voortbouwend op het idee dat een duik in het water vaak rustgevend is, probeerden psychiaters van weleer verschillende symptomen te verhelpen met overeenkomstige vloeibare behandelingen. Hyperactieve patiënten kregen bijvoorbeeld warme, vermoeiende baden, terwijl lethargische patiënten stimulerende sprays kregen.

Sommige artsen werden echter een beetje te enthousiast over het idee en schreven therapieën voor die meer als straf dan als wondermiddel klonken. Eén behandeling omvatte het mummificeren van de patiënt in handdoeken gedrenkt in ijskoud water. Een andere vereiste dat de patiënt uren of zelfs dagen continu ondergedompeld moest blijven in een bad - wat misschien niet zo erg klonk, behalve dat ze vastgebonden waren en alleen naar buiten mochten om het toilet te gebruiken. Ten slotte bevalen sommige artsen het gebruik van hogedrukstralen. Bronnen geven aan dat ten minste één patiënt in de kruisigingshouding aan de muur was vastgebonden (nooit een goed teken) en bestraald met water uit een brandslang. Zoals veel extreme behandelingen, werd hydrotherapie uiteindelijk vervangen door psychiatrische medicijnen, die meestal effectiever waren.

5. MESMERISME

Net als Yoda geloofde de Oostenrijkse arts Franz Mesmer (1734-1815) dat een onzichtbare kracht alles in het bestaan ​​doordrong, en dat verstoringen in deze kracht pijn en lijden veroorzaakten. Maar de ideeën van Mesmer zouden Luke Skywalker van weinig nut zijn geweest. Zijn basistheorie was dat de zwaartekracht van de maan de lichaamsvloeistoffen op ongeveer dezelfde manier beïnvloedde als het veroorzaken van oceaangetijden, en dat sommige ziekten dienovereenkomstig toe- en afnamen met de fasen van de maan. Het dilemma was dus om te ontdekken wat er gedaan kon worden aan de verderfelijke effecten van de zwaartekracht. De oplossing van Mesmer: gebruik magneten. Immers, zwaartekracht en magnetisme gingen beide over objecten die tot elkaar werden aangetrokken. Het plaatsen van magneten op bepaalde delen van het lichaam van een patiënt kan dus in staat zijn om de verstorende invloed van de zwaartekracht van de maan tegen te gaan en de normale stroom van lichaamsvloeistoffen te herstellen.

Verrassend genoeg prezen veel patiënten de behandeling als een wondermiddel, maar de medische gemeenschap verwierp het als bijgelovig hooey en schreef zijn behandelingssuccessen toe aan het placebo-effect. Mesmer en zijn theorieën werden uiteindelijk in diskrediet gebracht, maar hij liet nog steeds zijn sporen na. Tegenwoordig wordt hij beschouwd als de vader van de moderne hypnose vanwege zijn onbedoelde ontdekking van de kracht van suggestie, en zijn naam leeft voort in het Engelse woordhypnotiseren??

6. MALARIATHERAPIE

Welkom afbeeldingen, CC-BY-4.0, Wikimedia Commons

Ach, hadden we het maar over een therapie voor malaria. In plaats daarvan is dit malarianet zotherapie, in het bijzonder als een behandeling voor syfilis. Er was geen remedie voor de SOA tot het begin van de twintigste eeuw, toen de Weense neuroloog Wagner von Jauregg het idee kreeg om syfilislijders te behandelen met met malaria geïnfecteerd bloed. Het was voorspelbaar dat deze patiënten de ziekte zouden krijgen, die extreem hoge koorts zou veroorzaken die de syfilisbacterie zou doden. Toen dat eenmaal was gebeurd, kregen ze het malariamedicijn kinine, werden ze genezen en werden ze gelukkig en gezond naar huis gestuurd. De behandeling had een aantal bijwerkingen - die vervelende aanhoudende hoge koorts bijvoorbeeld - maar het werkte en het was een stuk beter dan doodgaan. Von Jauregg won zelfs de Nobelprijs voor malariatherapie, en de behandeling bleef in gebruik totdat de ontwikkeling van penicilline op gang kwam en artsen een betere, veiligere manier gaf om de SOA te genezen.

7. CHEMISCH GENDUCEERDE AANVALLEN

Niemand heeft ooit gezegd dat dokters onberispelijke logica hadden. Een goed voorbeeld: aanvalstherapie. De Hongaarse patholoog Ladislas von Meduna was de pionier van het idee. Hij redeneerde dat, omdat schizofrenie zeldzaam was bij epileptici, en omdat epileptici na een aanval gelukzalig leken, het geven van schizofrene aanvallen hen rustiger zou maken. Om dit te doen, testte von Meduna tal van medicijnen die epileptische aanvallen induceerden (waaronder leuke kandidaten als strychnine, cafeïne en absint) voordat hij genoegen nam met metrazol, een chemische stof die de bloedsomloop en de luchtwegen stimuleert. En hoewel hij beweerde dat de behandeling de meerderheid van zijn patiënten genas, voerden tegenstanders aan dat de methode gevaarlijk was en slecht werd begrepen.

Tot op de dag van vandaag is niemand helemaal duidelijk waarom aanvallen sommige schizofrene symptomen kunnen verlichten, maar veel wetenschappers geloven dat de convulsies chemicaliën afgeven die anders in de hersenen van patiënten ontbreken. Uiteindelijk hebben de bijwerkingen (inclusief gebroken botten en geheugenverlies) zowel artsen als patiënten afgewezen.

8. FRENOLOGIE

Internetarchief Boekafbeeldingen, Flickr, Wikimedia Commons

Rond het begin van de 19e eeuw ontwikkelde de Duitse arts Franz Gall de frenologie, een praktijk gebaseerd op het idee dat de persoonlijkheden van mensen worden afgebeeld in de bulten en depressies van hun schedels. In principe geloofde Gall dat de delen van de hersenen die een persoon vaker gebruikt, groter zouden worden, zoals spieren. Bijgevolg zouden deze opgepompte gebieden meer schedelruimte in beslag nemen, waardoor er op die plaatsen op je hoofd zichtbare bulten zouden ontstaan. Gall probeerde vervolgens vast te stellen welke delen van de schedel met welke kenmerken overeenkwamen. Bulten over de oren betekenden bijvoorbeeld dat je destructief was; een richel aan de bovenkant van het hoofd duidde op welwillendheid; en dikke plooien op de achterkant van de nek waren duidelijke tekenen van een seksueel georiënteerde persoonlijkheid. Uiteindelijk deden frenologen weinig om hun stempel te drukken op medisch gebied, omdat ze persoonlijkheidsproblemen niet konden behandelen, alleen diagnosticeren (en onnauwkeurig ook nog). Tegen het begin van de twintigste eeuw was de rage afgenomen en had de moderne neurowetenschap de heerschappij over de hersenen vergaard.

9. HYSTERIETHERAPIE

Er waren eens vrouwen die aan vrijwel elke vorm van geestesziekte leden en op één hoop werden gegooid als slachtoffers van hysterie. De Griekse arts Hippocrates maakte de term populair, in de veronderstelling dat hysterie aandoeningen omvatte variërend van nervositeit tot flauwvallen tot spontane stomheid. De oorzaak was volgens hem een ​​zwervende baarmoeder. Dus, waarheen dwaalt het? Nieuwsgierig naar de theorie van Hippocrates, stelde Plato zichzelf die vraag. Hij beweerde dat als de baarmoeder 'lang na zijn juiste tijd onvruchtbaar blijft, hij ontevreden en boos wordt en in alle richtingen door het lichaam dwaalt, de ademhalingswegen afsluit en, door de ademhaling te belemmeren, vrouwen tot het uiterste drijft'? ? Als gevolg daarvan hielden genezingen voor hysterie in het vinden van een manier om 'te kalmeren'?? de baarmoeder. En hoewel er geen gebrek was aan methoden om dit te doen (inclusief het vasthouden van stinkende substanties onder de neus van de patiënt om de baarmoeder weg te drijven van de borst), geloofde Plato dat de enige trefzekere manier om het probleem op te lossen was om te trouwen en baby's te krijgen. De baarmoeder kwam immers altijd op de juiste plek terecht als het tijd was om een ​​kind te baren. Hoewel 'baarmoederkalmerend'?? toen een psychiatrische behandeling lang geleden uitstierf, bleef hysterie als diagnose hangen tot de 20e eeuw, toen artsen aandoeningen zoals depressie, posttraumatische stressstoornis en fobieën begonnen te identificeren.

gered door de bel-complottheorie

10. LOBOTOMIE

Harris een Ewing,Zaterdagavond Post, Publiek domein, Wikimedia Commons

De favoriete psychiatrische behandeling van iedereen, de moderne lobotomie, was het geesteskind van António Egas Moniz, een Portugese arts. Moniz geloofde dat psychische aandoeningen over het algemeen werden veroorzaakt door problemen in de neuronen van de frontale kwab, het deel van de hersenen net achter het voorhoofd. Dus toen hij hoorde over een aap wiens gewelddadige, uitwerpselende neigingen waren afgeremd door snijwonden in de frontale kwab, werd Moniz ertoe bewogen om hetzelfde uit te proberen met enkele van zijn patiënten. (Het doorsnijden van de kwabben, niet het uitwerpen.) Hij geloofde dat de techniek krankzinnigheid kon genezen terwijl de rest van de mentale functie van de patiënt relatief normaal bleef, en zijn (toegegeven, wazige) onderzoek leek dat te ondersteunen. De lofbetuigingen stroomden binnen en (in een van de laagste punten in de geschiedenis van het Karolinska Instituut) kreeg Moniz in 1949 de Nobelprijs.

Nadat de lobotomiewoede de Amerikaanse kusten bereikte, begon Dr. Walter Freeman het land door te reizen in zijn 'lobotomobiel'?? (nee, echt), de techniek toepassen op iedereen, van catatonische schizofrenen tot ontevreden huisvrouwen. Zijn procedure die klaar was voor de weg, omvatte het inbrengen van een kleine ijspriem in de hersenen door de oogkas en het een beetje heen en weer bewegen. Terwijl sommige artsen dachten een manier te hebben gevonden om hopeloze gevallen te redden van de verschrikkingen van levenslange institutionalisering, merkten anderen op dat Freeman zich niet bezighield met steriele technieken, geen enkele chirurgische opleiding had genoten en de neiging had een beetje onnauwkeurig te zijn bij het beschrijven van het herstel van zijn patiënten.

Toen het aantal lobotomieën toenam, werd een groot probleem duidelijk: de patiënten waren niet alleen kalm, het waren virtuele zombies die nauwelijks reageerden op de wereld om hen heen. Tussen dat en de slechte pers ontvangen lobotomieën in films en romans zoalsOne Flew Over the Cuckoo's Nest, viel de behandeling al snel uit de gratie.